De dag van het overlijden van een dierbare is heftige dag. De emoties zijn vers, nu is het echt zo. Ook al is het overlijden niet onverwacht, als het eea.

Afgelopen week was ik terug bij een familie die vorig jaar een enorm verlies moest doormaken. Ik was in de zomer in contact gekomen met het gezin, omdat een broer van vader was overleden. Ik heb toen een eenvoudig maar mooi afscheid voor hun begeleid. Begin november belde vader mij op met het vreselijke nieuws dat zijn zoon plotseling was overleden. Schrijnend genoeg was hen dit lot 29 jaar eerder ook al ten deel gevallen. Zij verloren dus een 2^e zoon. Dit onevenredige verlies raakte mij ook zeer. Deze lieve familie droeg ook dit verlies weer moedig en samen met hun is er een prachtig afscheid georganiseerd. Deze week is het 30 jaar geleden dat zij hun eerste zoon verloren door een noodlottig ongeval. Vader benaderde mij, of ik hen wilde helpen met het plaatsen van een In Memoriam Advertentie in de krant en natuurlijk wilde ik dat doen.

Het weerzien was ondanks de huidige coronasituatie warm. Het liefst had ik ze een flinke knuffel gegeven, deze dappere familie. Wat heb ik vaak aan ze gedacht het afgelopen jaar en mij afgevraagd hoe het met ze ging. Het verlies van hun 2^e zoon was hartverscheurend, maar er waren zware jaren met veel zorgen aan vooraf gegaan. Ze vertelden dat het gemis groot is, maar dat ze nu ook een stuk rust ervaren. Ook hun dochter, die haar broer intens heeft begeleid tijdens zijn ziekte, was aanwezig. De familie oogde ontspannen, dochter vertelde dat ze gek genoeg haar moeder van vroeger weer terug had. Ze gaven aan zelfs “blij” te zijn, dat het overlijden niet tijdens corona is gebeurd, want hoe had het afscheid er dan uitgezien? Bij de uitvaart vorig jaar waren veel belangstellenden aanwezig.

Nu was het weer even tijd om stil te staan bij het verlies van hun eerste zoon en de advertentie is geplaatst. Een traditie die ze de eerste 10 jaar jaarlijks deden en vanaf toen elke 5 jaar. Onvoorstelbaar wat deze dappere mensen moeten doorstaan en hoe ze hun zonen in hun gedachten levend houden. Binnenkort is ook een jaar geleden dat hun andere zoon overleed en dan ga ik weer even bij ze langs. Ik doe het graag.

De band met deze familie zal altijd blijven. Ze gaven aan, dat ik voor hen als een stukje familie voel, en dat vind ik een prachtig compliment. Het was fijn om bij hun aan tafel te zitten en het ook over andere zaken te kunnen hebben en niet een afscheid te hoeven regelen. En we hebben afgesproken dit ook zo te houden!

nmaal zo ver is, is er het verdriet. En als het overlijden plotseling is, is er ook schrik en ontreddering, hoe nu verder? Het is fijn dat een uitvaarbegeleider dan de regie kan nemen, niet alles hoeft meteen de eerste dag worden geregeld. Vaak zit de familie ook vol adrenaline door het overlijden, gelijk in de regelmodus.

Als ik bij een familie binnen komen na het overlijden, probeer ik eerst wat rust te creëren. Mijn eerste vraag is altijd, hoe is het overlijden gebeurt, vertel eens wat meer over degene die er niet meer is. Eerst even rustig samen koffie drinken en de ruimte geven aan de verse emoties die er zijn. Soms moet er wel snel iets worden geregeld, bijvoorbeeld de overbrenging van de overledene. Ik zet dat dan meteen in gang om daarna alsnog even het moment van rust te pakken. Als de dierbare thuis is overleden en daar ook wordt opgebaard, zorg ik dat de zorgmedewerker komt. Ik nodig de familie altijd uit om mee te helpen met deze laatste verzorging, als ze dat niet willen, dan assisteer ik zelf bij de verzorging. Als de overledene netjes is verzorgd en gekleed geeft dat ook rust bij de nabestaanden.  

Het plannen van de dag van de uitvaart is de tweede stap die genomen wordt op de dag van het overlijden. Als we weten waar en wanneer de uitvaart plaats zal vinden, kunnen we alle stappen die ervoor zitten gaan plannen. Voor het maken van de rouwkaart is het belangrijk dat alle tijden en locaties bekend zijn. Als er genoeg tijd zit tussen de dag van het overlijden en de uitvaart, schuif ik het maken van de kaart wel eens door naar de volgende dag. Het nadenken over een passende tekst op de kaart heeft tijd nodig. Vaak vraag ik wat de naasten in hun eigen woorden willen zeggen. Ik vertaal dat dan naar een mogelijke tekst voorop de kaart en maak de kaart dan in concept op. Dan kan de familie er rustig over na denken en er een nachtje over slapen.

En dan is het wat mij betreft meer dan genoeg geweest voor de eerste dag en laat ik de familie verder met elkaar om te rust te komen.

Volgende week vertel ik meer over het regelen van een uitvaart.

Heeft u een vraag?